با شروع سال تحصیلی، برنامهریزی برای رسیدن به اهداف آموزشی و تربیتی، بیش از گذشته برای دانشآموزان و اولیا و معلمان اهمیت پیدا میکند.
برای داشتن برنامهریزی اصولی و مبتنی بر روشهای علمی و تجربهشده، شایسته است در گام اول از علائق فردی و تواناییها و ابزارها و امکانهای محیطی، شناختی واقعبینانه پیدا کنیم. یکی از ابزارهای موردنیاز برای برنامهریزی صحیح، خوشناسی است و گام اول به حساب میآید. خودشناسی را میتوان چنین تعریف کرد: شناختِ تواناییها، علاقهها، فرصتها، تهدیدها و چالشهای پیش رو.
حتی در معارف دینی خودشناسی را مقدمهي خداشناسی و بالاترین شناختها معرفی کردهاند. در برنامهریزی نیز اهمیت خودشناسی با تبیین اهداف و ترسیم مسیر و تحقق اهداف نمایان میشود و به فرد در تعیین هدفگذاریهای منطقی کوتاهمدت و میانمدت و بلندمدت کمک میکند. همچنین فرد میتواند با تعدیل انتظارها و تواناییهایش اعتمادبهنفس خود را افزایش دهد و به برنامهی شخصیاش نظم بدهد. میتواند خود را بشناسد و روشهای خود را کشف کند و در صورت لزوم، برنامهریزیاش را تغییر دهد یا با امکانها و ابزارهای موجود، آن را اصلاح و ترمیم کند و در نهایت، به فراشناخت برسد. برنامهریزی طرح و نقشهی راه برای رسیدن به اهداف است و به خودشناسی نیاز دارد.