یه شیوه ی غلط و نادرست برای برنامه ریزی کردن اینه که مثلاٌ من بیام یه برنامه ای رو به یه دانش آموز بِدَم و بهش بگم برو اجراش کن! اگه اجرا کنی موفق میشی و اگر اجرا نکنی هم تقصیر خودته که اجراش نکردی
درصورتی که وقتی یه برنامه رو به یه دانش آموز میدیم تا اون رو اجرا کنه، اگر به شرایط شخصی و محیطی اون دانش آموز توجه نکرده باشیم، مثل این می مونه که یه برنامه ای رو بخوایم روی یه کامپیوتر نصب کنیم! با این تفاوت که کامپیوتر هیچ وقت خسته نمیشه ولی انسان بعد از مدتی فعالیت خستگی میاد سراغش
پس چیزی که هنگام برنامه ریزی باید بهش توجه کنیم اینه که برنامه ی هر شخص مخصوصِ خودش هست و بهترین کسی که میتونه برنامه ریزی کنه خودِ دانش آموز هست؛ چون نسبت به بقیه بیشتر خودش رو میشناسه و اگر با روش های درست برنامه ریزی کردن آشنا باشه میتونه برنامه ی منحصر به فرد خودش رو برای این که در تابستان درس بخونه آماده ی اجرا کنه.
چیزی که جالبه اینه که حتی برای نصب برنامه روی کامپیوتر هم باید شرایط سخت افزاری اون کامپیوتر با برنامه یا نرم افزاری که قراره روی اون نصب بشه هم خوانی داشته باشه! حالا بعضیا میشینن فقط برنامه رو روی کاغذ مینویسن و میدن به «انسان» تا اجرا کنه