مربی داد میزد: حسن به پات نرسه، به پات برسه امتیاز هست ها ...!
اما حسن آقا و همهی کشتیگیرها میدانند که به صرف اینکه یک کشتیگیر به پای حریف برسد هیچ امتیازی رد و بدل نمیشود. بلکه اگر کشتیگیر در اجرای فنون، سرعت، دقت، مهارت، قدرت و توانایی لازم را داشته باشد، اسیر بدلکاریهای حریف نشود و بتواند فنون خودش را اجرا و پیدا کند، آن موقع است که میتواند از حریف مقابل امتیاز بگیرد.
اما چرا مربی این مطلب را با صدای بلند فریاد میزد و به کشتیگیرِ خودش گوشزد میکرد؟!
آن موقع بود که به یاد فریادهای خودم بر سر دانشآموزانم افتادم که دائما به آنها گوشزد میکردم که از برنامهی راهبردی فاصله نگیرند و عقب نیفتند. اما چه ربطی داشت؟!
در ورزشِ کشتی زمانی که حریف به پای شما میرسد، شما با بدلکاری میتوانید کشتی را برگردانید و اتفاقا از حریف هم امتیاز بگیرید.
ما در ایستگاه های جبرانی شاید بتونیم اون مسیر عقب افتاده را جبران کرده و نواقص مطالعاتی خودمون را کامل کنیم ولی آیا به نظر شما این بهتر نیست که به جای جبران مافات به جمع بندی مطالب خوانده شده و استراتژی هامون برای کسب نمره ،رتبه و تراز بالاتر و همچنین به کار کردن تست بیشتر در جهت افزایش سرعت تست زنی و از این قبیل موارد بپردازیم ؟! پس به نظرم بیایم به هم قول بدیم که در سال پیش را تمام سعی و تلاش خودمون را انجام بدیم و در طول دو هفته یه برنامه منظم بریزیم تا به تک تک خونه های برنامه راهبردی برسیم و ایستگاه های جبرانی را تبدیل به ایستگاه های جمع بندی کنیم .