خودتنظیمی یکی از باارزشترین مهارتهای زندگی است. خودتنظیمی مهارت است؛ یعنی میتوان آن را با تمرین و تکرار آموخت. کاربست خلاقانهی این مهارت در فرایند مطالعه و یادگیری ارزش و اهمیتی بهمراتب بیشتر دارد؛ چون مسیر پیشرفت درسی یک خط مستقیم نیست؛ سرشار از فراز و نشیبهایی است که در عمل رخ میدهند. هر دانشآموزی در شرایط سخت آبدیده میشود و از کار سخت کناره نمیگیرد، بلکه با انگیزه و اعتمادبهنفس مضاعف به استقبال کار سخت میرود. به عبارت روشنتر، در مواجهه با یک ابهام و اشتباه، حتی یک پیشامد ناگوار، خیلی زود از کوره درنمیرود و اینها همه محرک تغییر مثبت و مشوق ریسکپذیری هوشمندانهی او میشود؛ زیرا او مستقل و قائمبهخود بار آمده است و نسبت به ظرفیتها و امکانات خودش آگاهی کامل دارد.
تنها گزینهی صحیح برای دانشآموز خودتنظیم، فقط «منِ واقعی» اوست که صد البته با محفوظات به دست نمیآید. «منِ واقعی»، کار کشف است؛ لحظهای یگانه و یکتا که ناگهان در برابرش قد علم میکند و فریاد میزند: «این منِ واقعیِ من است.»