وقتی روی ترازویی قدم می گذارید، عملا فنری را داخل آن متراکم می کنید. وقتی عقربه ترازو متوقف شود، نیروی کشسانی فنر تغییرشکل داده، با نیروی جاذبه ی گرانش بین شما و زمین متوازن می شود. عقربه طوری درجه بندی شده است که وزن شما را نشان می دهد. اگر در آسانسوری که در حال حرکت است روی ترازو بایستید، تغییراتی را در وزن خود مشاهده خواهید کرد.
اگر آسانسور به طرف بالا شتاب بگیرد، فنرهای داخل ترازو بیشتر متراکم می شوند و عدد وزن شما بیشتر می شود.
اگر آسانسور به طرف پایین شتاب بگیرد، فنرهای داخل ترازو کمتر متراکم می شوند و عدد وزن شما کمتر خواهد شد.
اگر کابل آسانسور پاره شود و آسانسور سقوط آزاد کند، ترازو عدد صفر را نشان می دهد، که در این حالت
می گوییم شخص دچار بی وزنی شده است.
آیا واقعا بی وزن اید؟
در این جا تعریف وزن به صورت نیرویی است که به (تکیه گاه) کف ترازو وارد می شود. اگر آسانسور در حال سقوط آزاد باشد، وزن شما صفر است، با این همه حتی در این وضعیت بی وزنی، هنوز نیروی گرانش بر شما اثر می کند و باعث می شود به طرف پایین شتاب بگیرید. اما گرانش دیگر به صورت وزن احساس نمی شود، زیرا نیروی تکیه گاه وجود ندارد.
فضانوردان در مدار بدون نیروی تکیه گاه و در حالت بی وزنی مداوم اند. گاهی فضانوردان پیش از عادت کردن به حالت بی وزنی مداوم دچار «فضازدگی» می شوند.
در پایان برای تفهیم بیشتر این مطلب فایل انیمیشنی ضمیمه شده است.
