یک جورهایی بله! در حقیقت حیوانات هم‌دیگر را فریب می‌دهند. یک پروانه با دو لکه چشم مانند بزرگ روی بال‌هایش بزرگ‌تر و خطرناک‌تر از چیزی است که به‌نظر می‌رسد. یک حشره چوب‌کبریتی هم وانمود می‌کند که یک شاخه درخت غیرقابل خوردن است. این نوع فریب‌کاری‌ها ذاتی‌اند. درست مانند برخی از رفتارهای غریزی. مثل زمانی‌که پرنده‌ای که روی زمین لانه کرده،‌ با وانمود کردن به این‌که بالش شکسته است، شکارچی را فریب می‌دهد و آن را از جوجه‌هایش دور می‌کند. رفتارهای فریبنده بسیاری از نخستی‌ها به دروغ گفتن ما انسان‌ها نزدیک‌تر است. میمون‌ها و بابون‌ها حواس بقیه‌ی دوستانشان را پرت می‌کنند تا غذایشان را بقاپند یا صبر می‌کنند تا زمانی‌که بقیه مشغول دعوا می‌شوند، جفتشان را بفریبند. شامپانزده‌ها از این هم مکارترند، ‌آزمایش‌ها نشان ‌داده‌اند که آن‌ها از راه‌های غیرمستقیم استفاده کرده و جوری به غذا دست پیدا می‌کنند که کسی نمی‌تواند ببیند. یک حقه واقعی مانند این عمل احتیاج به هوش قابل ملاحظه‌ای دارد و احتمالاً حیوان باید قدرت تصور این را داشته باشد که حیوان دیگر چه می‌بیند یا چگونه فکر می‌کند. یک نظریه هم هست که می‌گوید هوش انسان از توانایی‌اش در فریب دادن بقیه تکامل پیدا کرده است.