سلول های بنیادی چیست؟

در اوایل دهه ی1960، ارنست مک کالک (Ernest A.McCulloch) و جیمز تیل (James E.Till) تحقیقات متعددی را آغاز نمودند که به کشف سلول های بنیادی ختم گردید. آن ها سلول های مغز استخوان را به موش های اشعه دیده تزریق نمودند. آن ها مشاهده کردند که ندول هایی در طحال این موش ها ایجاد شده است که متناسب با تعداد سلول های مغز استخوانی است که تزریق شده است. آن ها این گونه نتیجه گرفتند که هر ندول از یک سلول مغز استخوان منفردمنشأ می گیرد. بعدها، آنان به شواهدی دست یافتند که این سلول ها می توانند به طور نامحدود خود را بازسازی کنند[1] که یک خصوصیت اصلی سلول های بنیادی است. بنابراین سلول های در تعریف دارای دو خصوصیت متمایز هستند:

1) توانایی بازسازی خود و ایجاد سلول های بنیادی بیشتر

2) تمایز به رده های مختلف تحت شرایط مناسب.

سلول های بنیادی به دو دسته ی اصلی تقسیم می شوند: جنینی و غیرجنینی. سلول های بنیادی جنینی (ESC) سلول های Pluripotent هستند و می توانند به تمام لایه های زایا تمایز یابند. سلول های بنیادی غیرجنینی (non-ESC) سلول های multipotent هستند؛ به نظر می رسد توانایی آن ها برای تمایز به انواع سلول های مختلف محدودتر است. توانایی تکثیر و زایایی و همچنین سهولت نسبی در جداسازی و تکثیر این سلول ها، خصوصیات با ارزشی برای طب ترمیمی به حساب می آیند.

سلول های بنیادی می توانند تکثیر یافته و انواع سلول های مختلف را تولید کنند. بنابراین راهکارهای جدیدی را برای بازسازی بافت های از دست رفته و درمان بیماری ها فراهم می کنند. در حوزه علم دندانپزشکی، سلول های استرومایی/بنیادی مزانشیمی (MSCs) بالغ در چندین بافت دهانی و آرواره ای شناسایی شده اند که این یافته پیشنهاد می کند که بافت های دهانی، منبعی غنی از سلول های بنیادی هستند و انتظار می رود که سلول های موکوسی و بنیادی دهانی، منبع ایده آلی را برای سلول های باز برنامه ریزی شده از نظر ژنتیکی نظیر سلول های بنیادی پرتوان القایی (iPS) را فراهم کنند. علاوه براین، مورد انتظار است که بافت های دهانی، نه تنها یک منبع سلولی باشند بلکه هدف درمانی برای سلول های بنیادی نیز محسوب شوند چراکه روش های درمانی برپایه سلول های بنیادی و مهندسی بافت در دندانپزشکی، علاقه و توجهات رو به افزایشی را به وجود آورده اند.