خواسته‌ها و آرزوهای هر پدر و مادری با بزرگ‌ترشدن فرزندشان از سال‌های دبستان تا دبیرستان در حال تغییر و تکامل است. ذات وابسته و غیرمستقل کودک به پدر و مادر تا حدی از توان هدف‌گذاری کودک می‌کاهد. کودکان اهداف کودکانه دارند. بنابراین آن‌ها را دنباله‌رو اولیا بار می‌آورد؛ تا آنکه بزرگ‌تر شوند و پرورش یابند. متأسفانه امسال در نبودِ محیط آموزشی مستقلی مثل مدرسه، مسئولیت اصلی آموزش و پرورش بر دوش اولیا گذاشته شده است.
اینک در میانه‌ی راه تحصیلی، فرصت مناسبی برای دریافتن و اندازه‌گیری مهارت خودآگاهی کودکان ایجاد شده است و باید از اولیا پرسید:
جمع‌بندی شما از این نیم‌سال چیست؟ کدام‌یک از خواسته‌های شما برآورده شده است؟ آن‌ها چقدر تغییر کرده‌اند؟ به کتاب و درس و یادگیری چه احساسی دارند؟ نظرشان درباره‌ی معلم و هم‌کلاسی چیست؟ درباره‌ی کرونا چگونه فکر می‌کنند؟ سبک تازه‌ی زندگی اجتماعی و فردی‌شان را چگونه توصیف می‌کنند؟ از چه می‌ترسند و به چه چیزی علاقه‌مند شده‌اند؟ چه سرگرمی و بازی‌هایی را دوست دارند؟ نظرشان درباره‌ی دنیای مجازی چیست؟ و...
پیشنهادی دارم: در یکی از عصرهای طولانی زمستانی دوتایی یا سه‌تایی (پدر و مادر و فرزند) گفت‌وگویی را ترتیب بدهید. بگذارید بچه‌ها درباره‌ی خودشان بگویند تا بدانید که آن‌ها چقدر خودشان را می‌شناسند و به دنبال چه‌چیزی هستند.