راکون
دمم راه راه و لکههاي سياه اطراف چشمم است. اسم من راکون است . ما در جنگل ساکن هستيم ؛ اما استفاده از بقاياي غذاهاي آدمها را ياد گرفتهايم؛ به خاطر همين، لانههاي خود را نزديک شهرها ميسازيم.
بچه راکونها فقط دو ماه شير مادر را ميخورند؛ ولي بيشتر از يک سال به مراقبت مادر احتياج دارند.
آدمها، ما را ميگيرند. ما تا حدودي رام و اهلي ميشويم؛ با وجود اين، خوي وحشي خود را هميشه حفظ ميکنيم و ممکن است گاهي به شدت به آدمها حمله کنيم.
در طبيعت، ما ميوههاي آبدار، بلوط و دانههاي گياهي ديگر را ميخوريم؛ ما زندگي در کنار رودخانهها را به خاطر شکار خرچنگ، قورباغه و ماهي دوست داريم. ما قبل از خوردن غذاهاي کثيف، آنها را در آب ميشويند. هنگامي که راکونهاي جوان به اندازه کافي رشد کردند، مادر خود را براي شروع زندگي مستقل ترک ميکنند.
ما نام خود را از يک واژه بومي آمريکايي به معناي «ناخن کشيدن » گرفتهايم.
هفت گونه راکون وجود دارد و راکونهاي وحشي حدود پنج سال عمر ميکنند.
