ما ایرانیان هرساله و درهرجای دنیا که باشیم در آخرین روزهای اسفند ماه به استقبال عید نوروز میرویم. مادران خانه تکانی میکنند و اسباب و اثاثیهی کهنه را دور میریزند. سبزهی عید میکارند و برای بچهها لباس نو میخرند. در خانههای شیراز سبز کردن گندم، عدس، تره تیزک، ده پانزده روز به عید مانده صورت میگیرد. برای این کار از ظرفی استفاده میکنند که از جنس مس یا روی باشد.
موقع تحویل سال نو همه اهل خانه با لباس نو بر سر سفره مینشینیم، مادر اسپند دود میکند، یکی از بچهها شمع روشن میکند، پدر قرآن میخواند و همه دعای تحویل سال نو را زمزمه میکنیم.
هر کدام از این آداب و رسوم عید، فلسفه خاص خود را دارد؛ مادر اسپند دود میکند برای دوری از چشم زخم حسود، با روشن کردن شمع، بر روشنایی خانه و زندگی تاکید میشود. قرآن خوانده میشود تا در آغاز سال نو دلها به سوی خداوند بزرگ سوق داده شود و از صاحب قرآن خواسته شود که در این سال جدید نیز یار و مددکار اهل خانه باشد.
یکی دیگر از آداب عید نوروز، رفتن به زیارت اهل قبور در آغازین روزهای سال نو و نیز برگزاری مراسم تحویل سال در کنار قبور شهدا است. تشرف و حضور در اماکن مقدسه و برگزاری مراسم تحویل سال نو در آن مکانها نیز از جمله آداب نوروز میباشد.
با تحویل شدن سال نو، افراد خانواده فرا رسیدن این عید بزرگ و باستانی را به یکدیگر تبریک میگویند و به خانهی همسایگان و افراد بزرگتر مانند پدربزرگها یا مادربزرگها میروند و به آنها نیز آغاز رویش دوباره زمین و نو شدن سال را تبریک میگویند . بزرگترها نیز برای به یاد ماندن و شیرینتر شدن این روزهای بزرگ و کهن به بچهها ((عیدی)) میدهند و این جشن و سرور را تا سیزدهم نوروز ادامه میدهند.
در سیزدهمین روز از نوروز هم همهی خانوادههای ایرانی در هر جای کره ی زمین که باشند به دامان طبیعت میروند و نعمتهای خدا را در رویش دوباره گیاهان و سرسبزی طبیعت گرامی میدارند. خوردن کاهو سکنجبین و چغاله بادام از خوردنیهای مرسوم عصر سیزده به در می باشد.
البته این جشن کهن نیز در بیشتر کشورهای همسایه ایران (که در زمانهای گذشته قسمتی از ایران بوده اند) نیز به همین شکل برگزار میگردد. بسیاری از شاعران و دانشمندان ایرانی مانند ابوریحان بیرونی و فردوسی و سعدی و... از مهم و کهن بودن این عید بزرگ در دیوان شعرها و کتابهای علمی خود نام برده اند. لذا وظیفهی ما به عنوان یک ایرانی حفظ و انجام این مراسمها می باشد، تا این سنت چندین هزار ساله کهن و مبارک به دست فراموشی سپرده نشود.