سدهی یازدهم قمری را میتوان چون نقطهی عطفی در تاریخ نقاشی ایرانی به شمار آورد. در این دوره، شاه عباس صفوی شهر قدیم اصفهان را نوسازی کرد و آن را پایتخت ایران برگزید. سفر هنرمندان، سیاحان و صنعتگران غربی بر زندگی هنری این شهر اثر گذاشت و موجب تحول نگاه هنرمندان ایرانی شد؛ به طوری که برخی نگارگران ایرانی بهروش بازنمایی طبیعتگرایانه جلب شدند. بروز این گرایش نو در نقاشی کلاسیک ایرانی متأثر از حضور سفیران سیاسی و بازرگانان هندی و ارمنی و اروپایی بود. نمونهی برجسته و آشکار این همکاری و تعامل را در شکلگیری شهری بهنام جلفای نو در حاشیهی جنوبی زایندهرود اصفهان میبینیم که مکتب نقاشی جلفای نو را در این شهر بنیان گذاشت. همچنین در همین دوره است که منسوجات هندی به ایران آمد و نقوش گلوبتههای هندی در نقاشی ایران آشکار شد.
