دوست داشتیم علی شخصیت مستقلی داشته باشد
لطفاً خودتان را معرفی کنید.
مادر: اعظم پورعباس هستم. با مدرک فوق‌دیپلم علوم‌آزمایشگاهی خانه‌دار هستم.
پدر: حسین مبارکی هستم. دکترای داروسازی دارم. ورودی سال ۱۳69 دانشگاه کرمان هستم و از سال ۱۳75 شاغل هستم.
چه سهمی در موفقیت علی داشته‌اید؟
مادر: از کودکی هر زمان می‌خواستم علی را بخوابانم، برایش کتاب قصه می‌خواندم. پدرش هم با تخیل خودش برایش قصه می‌گفت و علی به این موضوع عادت کرده بود. همیشه من و پدرش را در حال مطالعه‌ی مجله می‌دید.
پدر: وقتی علی وارد دبستان شد، به مدیرش گفتم: «نمره و رتبه‌ی برتر برای علی نمی‌خواهم. از نظر اخلاقی هم پسر خوب و مؤدبی است. فقط از شما می‌خواهم روی اعتمادبه‌نفس او کار کنید. دوست داشتم در صبحگاه و مراسم‌های مدرسه قرآن بخواند. برای دیگران صحبت کند و بتواند حرفش را بزند. دوست داشتم شخصیت مستقلی داشته باشد. بعد از قبولی علی، وقتی مدیرش بعد از چند سال با من تماس گرفت، از زحماتش تشکر کردم.
مادر: اخلاق همسرم در موفقیت علی تأثیر زیادی گذاشت. با بچه‌ها مهربان است و با آن‌ها بازی می‌کند. ما یک فرزند کلاس‌نهمی هم داریم. دوست‌بودن پدر و مادر با بچه‌ها خیلی مهم است.
پدر: در این دوره، بچه‌ها بیشتر جذب جامعه می‌شوند. اولیا باید با داشتن رابطه‌ی دوستانه و صبوری، بچه‌ها را به خود جذب کنند. اگر ناراحت می‌شوند، صبوری به خرج بدهند.
در طول این سال‌ها مشکل خاصی داشت که به او کمک کنید تا از بحران عبور کند؟
مادر: خیلی دوست داشت رتبه‌برتر بشود و برای این موضوع، نگران بود. اگر عصبی می‌شد و چیزی می‌گفت، فقط صبوری می‌کردیم. همیشه پابه‌پای او بودم و وقتی ناراحت بود، با هم صحبت و درددل می‌کردیم. فضای خانه را آرام نگه داشتیم و از اطرافیان عذرخواهی کردیم از اینکه نمی‌توانستیم در زمان درس‌خواندن علی پذیرایشان باشیم.
پدر: علی مشاور داشت و وقتی مشکلی پیدا می‌کرد، با او صحبت می‌کرد و آرام می‌شد.
تحصیلات شما تا چه‌اندازه بر سخت‌کوشی و موفقیت علی اثرگذار بود؟
پدر: در خانواده، چندین پزشک و دندان‌پزشک و جراح و داروساز درجه‌یک داریم. قرارگرفتن در این فضا به او کمک زیادی کرد. از همان دوران کودکی، کارهایش جلوتر از سنش بود. نحوه‌ی صحبت‌کردنش و روابط اجتماعی‌اش بسیار عالی بود.
ارتباط شما با مدرسه و کانون چگونه بود؟
مادر: علی در درس‌هایش بسیار موفق بود. نیازی نمی‌دیدیم به مدرسه‌اش برویم. البته در جلسه‌های انجمن اولیا و مربیان شرکت می‌کردیم. از کانون هم خیلی راضی هستیم. البته ممکن است انتظار دانش‌آموز از خودش زیاد شود و نگرانش کند.
