مجله علمی ایلیاد - امروزه تنها دو راه برای عبور از خیابان وجود دارد؛ صبر کنیم تا خودرویی در نزدیکی ما نباشد که فرصت کافی برای عبور وجود داشته باشد و یا با رانندگان ارتباط برقرار کنیم. با افزایش ۲۵ درصدی شمار تلفات افراد پیاده از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ میلادی و رسیدن به عدد ۵،۰۰۰ هزار در آمریکا، ظهور خودروهای بدون راننده میتواند نوید امنیت بیشتر برای پیادهروها را با خود همراه دارد.
چه ما در پیادهرو، پشت چراغ قرمز و یا در حال عبور از خیابان باشیم، از کودکی یاد گرفتیم که با رانندگانی که در حال نزدیکشدن به ما هستند، ارتباط چشمی برقرار کنیم. اما این امر در خودروهای خودکار ممکن نیست. حتی اگر فردی در داخل خودرو و شاید هم روی صندلی راننده باشد، این فرد مسافری خواهد بود که کنترل زیادی و یا هیچ کنترلی بر روی خودرو نخواهد داشت و حتی ممکن است این مسافر در حال رسیدگی به مسائل کاری، نگاه کردن فیلم و یا در حال چرتزدن باشد و هیچ توجهی به روبروی خود نداشته باشد.
باید به شکل دیگری مردم بتوانند با خوردروها ارتباط برقرار کنند. با توجه به عدم وجود طرح مقبول جهانی برای این مسئله، من و تعدادی از شرکتهای حوزه تکنولوژی، کارخانههای خودروسازی و استارتاپها در حال انجام تحقیقاتی بر روی استفاده از انواع مختلف سیگنالهای بصری برای حل این مسئله هستیم. شاید چیزی شبیه به دست تکاندادن راننده برای پیادهرو و یا روشنکردن چراغهای جلویی بهمنظور تعیین مسیر حرکت خودرو. اما بهنظر میرسد انجام این کار سخت باشد.
قسمتی از مسئله به این بستگی دارد که نحوهی واکنش افراد در زمان مواجهه با خودروی بدون راننده چگونه است. محققان موسسهی «VTT» در ویرجینیا و دانشگاه کالیفرنیا اخیراً با راندن خودروهایی در خیابانهای عمومی خبرساز شدند. آنها به گونهای در این خودروها استتار کرده بودند که این خودروها بدون راننده بهنظر میرسیدند. همچنین گروه تحقیقاتی آزمایشگاه انسان و استقلال در دانشگاه دوک، که من هم عضو آن هستم، مشغول مطالعهی چگونگی ارتباط افراد پیاده با خودروهای بدون سرنشین هستند.
برخلاف وجود قوانین فدرال مبنی بر سیگنالهای متنی، هنوز قوانینی برای ارسال مستقیم سیگنال میان خودرو و افراد پیاده وضع نشده است. وضع این قوانین میتواند بسیار مهم باشد. نصب سیگنالهای عبور در تقاطعها میتواند برای راننده و پیادهرو مفید باشد. اما ما هنوز نمیدانیم چه روشی میتواند بهترین گزینه برای این کار باشد.
علامتگذاری در جلو یا روی دستانداز فکر بدی نیست، اما چه پیامی را میرساند؟ آیا باید با زبانهای مختلفی این پیام نوشته شود و یا مثل فرودگاهها علائم مشخصی را تعیین کنیم تا همهی مردم آنها را یاد بگیرند؟ پخش صوتی چطور؟ آیا خودرو باید حرف بزند و یا کدی به شکل موسیقی پخش کند؟ سیگنال هر چه باشد، باید میان افراد دارای سن، سطح تحصیلی و محل زندگی متفاوت، قابل فهم باشد.
قراردادن تابلویی با عبارت «عبور امن» ممکن است برای پیادهرویی تنها در حال عبور از خیابان دو طرفه با یک خودرو، فکر خوبی باشد اما حالتهای بسیار پیچیدهتری ممکن است اتفاق بیافتد. آیا وجود تابلوی «عبور امن» در خیابان چهار خطه به این معنی است که خودرویی در لاین بعدی در حال نزدیکشدن نیست؟ وقتی چندین پیادهرو در حال عبور از سمت مخالف جاده هستند، تابلوی «عبور امن» برای کدامیک از آنها در نظر گرفته شده است؟
ظاهر این تابلوها نیز مهم است. اگر قرار است پیامی مثل «عبور امن» را بتوان از فاصلهی ۳۰ متری خواند، باید حروف آن هر کدام حداقل ۱۵ سانتیمتر بزرگی داشته باشند که به تابلویی به عرض ۱۲۰ سانتیمتر نیاز خواهیم داشت. اگر این پیامها بر روی خودروهای در حال حرکت باشند، طبیعتاً باید اندازهی بیشتری هم داشته باشند.
البته تابلویی که کسی به آن نگاه نکند، ارزشی ندارد. این نکته در نتیجهی مطالعاتی که سال گذشته ما انجام دادیم به میان آورده شد. در این تحقیقات ما انواع مختلف نمادها را در خودرویی که در آن استتار کرده بودیم، استفاده کردیم. ما دریافتیم تنها ۱۲ درصد پیادهروها از این نمادها برای فهمیدن زمان مناسب عبور استفاده میکنند. بیشتر مردم به روشهای قدیمی خود اتکاء کردند که در آن با توجه به سرعت و فاصله وسیلهی نقلیه، زمان مناسب برای عبور را تعیین میکردند.
با کمتر شدن خودروهای دارای راننده، آزمایشگاههایی نظیر آزمایشگاه ما و آزمایشگاههای کالیفرنیا و ویرجینیا به تحقیقات خود بر روی واکنش پیادهروها ادامه خواهند داد که در نتیجه بتوان امنیت بیشتری برای افراد فراهم کرد. تلاش این آزمایشگاهها به معنی بیشترشدن خودروهای به ظاهر بدون راننده خواهد بود.