رضا عباسي، نقاش نامآور عهد صفوي، مبدع مكتب اصفهان است كه براي نخستين بار، نقاشي را از كتابآرايي، مستقل و قائمبهخود كرد. فضاسازيهاي ساده، سيلان و پيچوتاب خطوط منحني با استفاده از حداقل رنگ از ويژگيهاي بارز نقاشي رضا عباسي است.
او فرزند علياصغر كاشاني و پروردهي مكتب قزوين بود. در نخستين آثارش تأثير شيخ محمد را ميتوان تشخيص داد؛ اما بهزودي شيوهاي نو و بسيار پوياتر از سبك قزوين پديد آورد كه در سالهاي بعد سيماي نقاشي ايراني را دگرگون ساخت.
رضا تمايل به مشاهده و ثبت واقعيت را بيشتر در طرحهاي سياهقلم، تكچهرهها و تكنگارههاي خود بروز داد. شمار زيادي از اين گونه تصاوير شامل موضوعهاي متنوع از زندگي بالانشينان و مردم عادي با امضاي رضا بر جاي ماندهاند. در اين ميان به طرحهايي برميخوريم كه روحيهي يك نقاش گريزان از محافل درباري را مينمايانند.
رضا عباسي هرگز نكوشيد از اسلوبهاي سايهپردازي و پرسپكتيو استفاده كند. سبك نومايهي رضا بر اساس ارزشهاي بصري خط، استوار بود. او رسّام چيرهدستي بود كه با تغيير ضخامت خطوط به وسيلهي قلم نياي ميتوانست حجمها و شكنها را در نهايت ظرافت نشان دهد. طراحي پرپيچوتاب او تجانسي بارز با خوشنويسي نستعليق دارد، اگرچه اين شيوهي «خوشنويسانه» در آثار متأخرش يكنواخت و حتي اغراقآميز ميشود. رضا گزينهي رنگي خاص خود را داشت و در نگارههايش خصوصاً قهوهايها و ارغوانيهاي متنوعي به كار ميبرد. درواقع، در هنر او، خط بر رنگ فايق آمد.
طراحي رضا نقطهي اوج روند تحولي را كه از ميانهي سدهي دهم شروع شده بود، نشان ميدهد.
