وقتی تلاش میکنی و ساعت مطالعه را بالا میبری و نتیجه را در تراز آزمون میبینی، انتظار داری مورد تشویق و تمجید واقع شوی. اصلاً نیاز داری که سنجیده شوی و مورد مقایسه قرار بگیری، اما نسبت به چه کسی یا چه گروهی؟ گروه دوستان یا همکلاسیها یا برترها و تراز اولها؟
هر جور حساب کنی، در این قسم سنجیدنها آنطور که بایدوشاید رضایت نداری. در مقایسه با ترازهای بالا حس میکنی کم آوردهای و باید جهش کنی، در سنجش با ترازهای پایین حس غرور میکنی و به ترازی که آوردهای، بسنده میکنی و در مقایسه با همترازها، عملکردت را متعادل میدانی و سعی میکنی از این حد وسط فاصله نگیری. میماند یک نفر و یک نوع مقایسه که آن چیزی نیست جز خودت. وقتی با خودت مقایسه میشوی انگار اشراف کامل بر عملکردت داری و نقاط مثبت و منفی را واضح و بدون بزرگنمایی میبینی.
در رقابت با خودت تنها به فکر شکوفا شدن هستی و از هر پیشرفتی لذت میبری و آرامش خیال داری. پس هر جور حساب کنی به نفعت است که با خودت مقایسه شوی و لاغیر.