اگر میخواهیم فرزاندانمان فعال باشند و با انگیزه و علاقهمندی کارها را انجام دهند باید سعی کنیم به جزئیات، فعالیتهای آنها و همچنین به احساساتشان توجه کنیم و از تشویقهای لفظی و تکراری مثل آفرین، احسنت و همچنین از برچسب و تمسخر آنها در کارهایی که تمایل به انجام دادنش ندارند خودداری کنیم. سؤال کردن از اهداف و نحوهی عملکرد فرزندان، توجه مثبت است و باعث میشود کودک بتواند کار خود را تشریح و توصیف کند و از بیان آن لذت ببرد و نسبت به ادامهی آن علاقهمندتر شود. مثلاً وقتی کودک نقاشی میکشد و ما به او آفرین میگوییم خیلی فرق میکند با زمانی که به جزئیات نقاشی او توجه نشان میدهیم. کودک با این کار بیشتر خوشحال میشود و به توصیف احساساتش در قالب نقاشی میپردازد. توجه مثبت ما به شخصیتها و فعالیتهای فرزندانمان او را به درس خواندن و زندگی علاقهمندتر میکند و میزان آسیبپذیری او در زندگی آیندهی کمتر میشود.
نوع دیگر توجه مثبت، درک احساسات فرزندان است. گاهی فرزندان ما احساساتی دارند که اگر درک شوند به جای مقاومت بهراحتی به کاری که از آنها میخواهیم میپردازند. وقتی به جای تشویقهای لفظی یا تکراری کارها و فعالیتهای فرزندمان را توصیف میکنیم، بیشتر به شایستگیهای خود پی میبرد. اعتمادبهنفسش تقویت میشود و زمانی که احساسات او را بهدرستی درک میکنیم، نسبت به کارهایی که برایش دشوار است علاقهمند میشود و باعث افزایش حس مسئولیتپذیری و اعتمادبهنفس در او میشود.