دوستان عزیز پاسخ تشریحی 4 سوال از سوالهای موسیقی در درس درک عمومی هنر توسط آقای احمد رضایی (رتبه 1 منطقه 2 و 7 کشور کارشناسی آهنگسازی دانشگاه هنر تهران و رتبه 1 ارشد نوازندگی موسیقی دانشگاه تهران) مسئول درس و مولف و مدرس درس خلاقیت موسیقی هنر کانون نوشته شده است.
پاسخ تشریحی کنکور دیماه 1401 – درک عمومی هنر
مباحث موسیقی
- سوال 11) گزينهي«2»
(سازشناسی ایرانی، صفحهی 117، 136، 180)
از سازهای رایج در سیستان و بلوچستان بهشرح زیر آمدهاست.
زهصدای زخمهای مقید: تمبورک، رباب هجدهتار، رباب پنجتار (صرفاً بلوچستان)، بینجو (صرفاً بلوچستان)
زهصدای آرشهای مقید: سرود (سروز، قیچک بلوچ – صرفاً بلوچستان)، قیچک سیستان (صرفاً سیستان)
پوستصدا: دهل، تیمبوک، دُکّر (دهلک)، دهلک نال، دهل مُگُرمان
خودصدا: تشتک و کوزه (کوزک و تال – صرفاً بلوچستان)
هواصدا: دونَلی (دونِی، جفتنِی – صرفاً بلوچستان)
هواصدای مطلق: هارمونی (هارمونیا – صرفاً بلوچستان)
- سوال 19) گزینهی«2»
(شناخت سازهای ارکستر سمفونیک 2، صفحهی 4)
فلوت بهطور مؤثری قادر به اجرای ملودیهای آرام و نتهای طولانی است. بديهی است در قطعات موسيقی، نوازنده وقتی ملودی طولانی و يا نتهای کشيدهای را اجرا میکند بايد فرصت نفسگيری داشته باشد. يکی از دلايل وجود دو يا سه فلوت در ارکسترهای امروزی اجرای اين افههای صوتی است.
- سوال 21) گزينهي«1»
(مبانی نظری و ساختار موسیقی ایران، صفحهی 28)
در موسيقی کلاسيک ايرانی پنج آواز وجود دارند: ابوعطا، بياتترک، افشاری و دشتی (که از شور مشتق شدهاند) و اصفهان، يا بياتاصفهان که از همايون مشتق شدهاست. بقيهی دستگاهها فاقد آوازند.
- سوال 41) گزینهی«3»
(شناخت سازهای ارکستر سمفونیک 1، صفحهی 51)
ويولن شايد معروفترين ساز در بين تمام سازهای ارکستر سمفونيک باشد. اين ساز که کوچکترين عضو خانوادهی سازهای زهی- آرشهای است حدود ١٥٥٠ میلادی با اقتباس از فيدل (کمانچه)، رِبِک و «ليرادابراچيو»ی قرون وسطی ابداع شد. جزئيات تکامل اين ساز کاملاً روشن نيست اما ويولنهای اوليه هم دارای چهار سيم، گوشی کوک در کنار دسته، جدارهای کنگرهدار و شيارهای صوتی «f»مانند بودند و اختلاف زيادی با ويولنهای امروزی نداشتند. در ايتاليا از قرن شانزدهم ساختن ويولن آغاز شد و بعدها توسط استراديواری (Stradivari) گوارنری (Guarneri) و آماتی (Amati) به اوج شکوفايی خود رسيد. در طول قرن هجدهم نوازندگان چيرهدست و آهنگسازانی چون «ويوالدی» و «تارتينی»، گسترهی وسيعی به تکنيک نواختن اين ساز بخشيدند.