ديروز اولين بخش اين گزارش تصويري را ديديم. اين تصاوير بهترين عکسهاي فضايي سال گذشته ميلادي را به انتخاب سايت نشنال جئوگرافيک است که با هم مرور ميکنيم.
مريخ يخزده: شايد در نگاه اول به نظر رسد که يک نفر نقشي از يک کبوتر را بر روي مريخ حکاکي کرده است؛ اما اين تصوير که توسط مدارگرد شناسايي مريخ ناسا گرفته شده است، رملهايي طبيعي را در قطب شمال سياره سرخ نشان ميدهد که با آب شدن يخهاي زمستاني تزئين شدهاند.
نواحي سفيد مناطقي را نشان ميدهد که برفکهاي ريزدانه کماکان اطراف رملهاي قطبي را احاطه کردهاند. در عين حال، لکههاي تيره احتمالا توسط رسوباتي شکل گرفتهاند که به خاطر چشمههاي دياکسيد کربن کنار زده شدهاند. اين آبفشانها زماني شکل ميگيرند که لايههاي يخ تصعيد شده و مستقيما از حالت جامد به گاز تبديل ميشوند.
دليل انتخاب عکس: « حالت شني اين عکس ما را ياد برفهاي گلآلود و ذوب شده روي زمين مياندازد. اين تصوير فضايي به ما چيزي را نشان ميدهد که آشنا است و ميتوان به آن چنگ انداخت، و حس بودن در خانه را به ما ميدهد.»
کسوف خندان: گرفت خورشيدي باعث شده است تا قرص خورشيد بر فراز گوماکا فيليپين به خندهاي نارنجي مبدل شود. اگرچه خورشيد در اين عکس تنها اندکي پوشيده شده است، اين کسوف در بخشهايي از آسيا و غرب آمريکا به صورت يک خورشيدگرفتگي حلقوي کامل ديده ميشد.
خورشيدگرفتگي حلقوي زماني ايجاد ميشود که ماه بين زمين و خورشيد قرار ميگيرد، اما فاصله آن از زمين به اندازهاي است که قطر ظاهري ماه تاريک کوچکتر از قرص خورشيد است. در نتيجه ماه نميتواند تمام قرص خورشيد را بپوشاند و حلقهاي از آتش را در اطراف لبههاي خود باقي ميگذارد.
دليل انتخاب عکس: «اگرچه يک اخترشناس ممکن است به خاطر وجود اين ابرها ناراحت شود، اما از نظر عکاسي وجود آنها احساس جذابيت و زندگي به اين عکس بخشيده است. اين عکس نمايانگر احساس رمزآلودي است که ساکنان زمين طي هزاران سال تجربه کردهاند؛ زمانيکه خورشيد در هنگام کسوف به آهستگي به تاريکي ميگرائيد. يک عکس شفافتر از کسوف هرگز نميتواند احساسي چنين قدرتمند را به بيننده منتقل کند.»
خودنگاره فضايي: فضانورد معروف، ادوين آلدرين، اين خودنگاره را زمان راهپيمايي فضايي طي ماموريت جميني 12 در نوامبر 1966 / آبان 1345 گرفته است. بخشي از يک دوربين (در پيشزمينه تصوير) و آنتن وسيله نقليه Agena که در طي برنامه جميني براي تمرينهاي ملاقات و اتصال فضايي استفاده ميشد در اين عکس ديده ميشود.
اين عکس که ژانويه گذشته / ديماه پارسال منتشر شد، بخشي از هزاران اسکن ديجيتالي باکيفتي است که به عنوان بخشي از آرشيو ديجيتال آنلاين پروژه جميني تهيه شده است.
دليل انتخاب عکس: «در بسياري از تصاويري که از فضانوردان لباس پوشيده وجود دارد، چهره آنها ديده نميشود. حس انسانيت موجود در اين عکس، حتي با وجود اينکه بخش اعظم صورت در سايه قرار دارد، جذابيت خاصي دارد.»
کلاهخود تور: شايد پيش از آنکه به فيلم «انتقامجويان» ميپيوست، بهتر بود تا ثور (الهه باستاني رعد و برق) کلاهخود خود را از فضا پس ميگرفت؛ کلاهخودي که جايي در فضا با فاصله 15 هزار سال نوري از زمين قرار دارد.
کلاهخود ثور که همچنين با نام NGC 2359 نيز شناخته ميشود، يک سحابي است که در صورت فلکي کلب اکبر قرار دارد. همانطور که در اين تصوير تهيه شده توسط رصدخانه سروتولودو واقع در شيلي ديده ميشود، ابر کيهاني گاز و غبار شبيه به يک کلاهخود پردار است که در اثر بيرون ريختن تشعشعات ستارههاي عظيم داخل آن ايجاد شده است.
دليل انتخاب عکس: «اين يک عکس زيباست که پيچيدگيهاي زيادي دارد. هر چقدر که بيشتر به عکس نگاه ميکنيد، جزئيات بيشتر و بيشتري پيش چشمانتان ظاهر ميشود.»
زيبايي حلقوي: مدار بسيار متمايل فضاپيماي کاسيني ناسا (نسبت به استوا و حلقههاي زحل)، چشماندازي تماشايي براي نگاه به حلقههاي زحل در اختيار آن قرار ميدهد؛ حلقههايي که از سنگ و يخ تشکيل شدهاند. اين تصوير از فاصلهاي حدود 2.4 ميليون کيلومتر، و توسط يک دوربين عدسي گسترده (Wide Angle) گرفته شده است.
دليل انتخاب عکس: «سايههاي عميق و کنتراست بالاي اين عکس زيبا، ما را به ياد عکسهاي سفيد و سياه ژلاتين نقره مياندازد. همچنين براي حفظ سادگي، ماه ريز بالاي تصوير حذف شده است.»
بخش سوم اين گزارش را ميتوانيد فردا ببينيد.